Terwijl ik omhoog kijk, komt de vraag in me op: wat heeft deze boom ervoor gedaan, om van een kleine kastanje zo’n grote sterke boom te worden? Het antwoord is even eenvoudig als moeilijk.
Een zonnige herfstochtend op een prachtig plekje. Als intervisiegroep oefenen we met elkaar om de wens van de ander helder te krijgen. Dit keer ben ik niet de coach, maar word ik zelf begeleid. We zijn in gesprek over mijn verlangen, mijn ongeduld om daar te komen en de angst dat het misschien niet gaat lukken. Die ongeduld en angst staan me in de weg om met plezier en vertrouwen ‘onbekommerd onderweg’ zijn. Bianca vraagt me iets in de omgeving te kiezen, wat symbool staat voor mijn wens. Ik kies een forse kastanjeboom, vlak aan het water.
'Vertel eens wat je ziet, als je naar deze boom kijkt.' Ik bewonder de kracht van de robuuste boomstam. Als ik vanuit een andere plek naar de boom kijk, zie ik dat de bladeren licht geven door het zonlicht wat er op schijnt. Terwijl ik het lichteffect op het dansende blad zie en de warmte van de zon op mijn gezicht voel, loopt er ineens een traan langs mijn wang. Dit is wat ik wil: ik wil genieten van de groei, de warmte die ik zelf ontvang, èn daarvan uitdelen: het licht weerkaatsen en doorgeven.
Terwijl ik omhoog kijk, komt de vraag in me op: wat heeft deze boom ervoor gedaan, om van een kleine kastanje zo’n grote sterke boom te worden? Het antwoord is even eenvoudig als moeilijk:
‘ONTVANGEN’.
De kastanje ontvangt vanuit water, warmte, lucht en licht alles wat hij nodig heeft om ‘vanzelf’ te groeien.
Groeien door ontvangen. Sterk worden door ontvangen. Bloeien en vrucht dragen door ontvangen. Kan ik zo leven? Zorgen dat ik me volledig openstel voor alles wat mij voeding geeft? En dan vertrouwen dat de groei en het resultaat vanzelf wel komt?
Het principe is eenvoudig. En tegelijk zo moeilijk. Want ik wil mijn verlangen graag sneller zien groeien dan die kastanje: die boom staat er tientallen jaren, zolang wil ik niet wachten! En: als je niks doet gebeurt er toch niks?
Tegelijk weet ik dat alleen maar doen-doen-doen zónder ontvangen en opladen, is als trekken aan een heel jong boompje: die zal er niet harder van groeien, eerder beschadigd raken.
Dit gaat niet over in een hangmat liggen tot het allemaal vanzelf naar me toekomt. Het gaat over het verschil tussen dingen doen vanuit stress en kramp of vanuit enthousiasme en inspiratie. Het verschil tussen: ‘ik moet zichtbaar zijn, ik moet het strategisch aanpakken, ik moet de kunst afkijken bij al die businesscoachgoeroes’ of ‘dit vind ik zo mooi, dit wil ik delen!’
Als ik thuis kom zie ik in de huiskring app een cartoon: ‘keep watering yourself’. En als ik even later de post opraap, valt mijn oog op een plaatje van een jong boompje, gedragen door een hand. Toeval?
Verwondering. Ik mag ontvangen.
Ik mag net als die bladeren licht geven en dansen met de zon op mijn gezicht, ‘onbekommerd groeien’ en die groei de tijd geven.
Het is even wennen voor een ongeduldige perfectionist - maar best een aantrekkelijk perspectief. 😊
***
Ben jij goed in ontspannen en ontvangen?
Wil je ook 'onbekommerd ontvangen' in de natuur? Kijk hier even of stuur me een berichtje!
Reactie plaatsen
Reacties