Wegversperring

Een lesdag over belemmeringen. De opdracht: ‘Maak een bouwwerk dat symbool staat voor alle obstakels die je ervaart, alles wat jou in de weg staat om je doel of wens te bereiken.’

Mijn wens is een florerende coachpraktijk. En hoewel ik enthousiast stappen in die richting zet, voel ik tegelijk de druk en de rem van bezorgde en kritische gedachten. Terwijl ik voor elke gedachte een blok hout, tak of stammetje zoek, poppen er steeds meer op. Het lijkt wel of het niet ophoudt.

‘je bent niet goed genoeg.’ – ‘je hebt geen zakelijk talent’ – ‘jij kunt dit helemaal niet’ – ‘wie zit er nu op jou te wachten?’ – ‘wie gaat hier nu voor betalen?’  - ‘bespaar je de moeite, het lukt je toch niet’ – ‘er zijn al zoveel coaches’ – ‘je hebt het al zo druk’ – ‘straks gaat het ten koste van je gezin’ – ‘ben je niet teveel met jezelf bezig?’ – ‘je dromen volgen is egoïstisch’ – ‘en je ouders dan?’ – ‘straks raak je weer overspannen’ – ‘dit kan je je huwelijk kosten’ – ‘het is gewoon te veel’ – ‘je overziet het niet’ – ‘jij kunt niet plannen’ – ‘je bent geen ondernemerstype’ – ‘je hebt niet genoeg energie’ – ‘niemand vindt of leest jouw website’ – ‘dit wordt toch nooit wat’ – ‘je hebt geen discipline’ – ‘je bent te chaotisch’ – ‘wie denk je wel dat je bent?’ – ‘ze zien je aankomen’

Ik sleep een wanstaltig bouwsel bij elkaar dat almaar groeit. En terwijl ik sjouw voel ik de zwaarte van al deze stemmen. Het voelt alsof er in mijn hart geknepen wordt, en ik niet vrijuit mag ademen, leven, dansen. De gedachten die het pijnlijkst voelen zet ik gekruist rechtop: zwarte vermolmde stammetjes die elkaar overeind houden.

Terwijl ik dit aan het doen ben, dwarrelt er een andere gedachte zachtjes maar nadrukkelijk naar binnen: ik doe dit allemaal zèlf. Ik heb dit rommeltje zèlf gebouwd, zèlf bedacht, ben het zèlf gaan geloven. Alles wat me tegenhoudt om met plezier en enthousiasme ‘onbekommerd onderweg’ te gaan, is een zelfverzonnen wegversperring.

En de basis ervan is angst.

‘Wie denk je wel dat je bent?’ – angst voor afwijzing.

‘Jij kunt dit helemaal niet’ – angst om niet te voldoen, niet genoeg te zijn.

‘Je verwaarloost anderen met je dromen’ – angst om liefde te verliezen, uit verbinding te raken.

Oude angsten – de angsten van een kind. Ik wéét dat ze niet meer nodig zijn, en toch zitten ze zo diep in mijn systeem.

Ik draai mijn bouwsel de rug toe. Het is mijn beurt om anderen te coachen bij de obstakels die zíj ervaren. Wat heb je gebouwd? Welke gedachten heb je? Welke angst zit eronder? Durf je liefdevol contact maken met je angst? En dan is er de keuze: blijf je doen wat je altijd deed, en houd je jezelf klein en veilig in een hoekje? Of kies je ervoor om - mèt de angst die er nu eenmaal ook is - toch te bewegen richting je verlangen?  ‘Feel the fear and do it anyway…’

Het ontroert me dat we in onze angsten en behoeften zoveel op elkaar lijken. Gek genoeg ervaar ik op deze lesdag dat in het begeleiden van anderen, ook bij mij vanbinnen iets gebeurt. De middag is om, en mijn bouwsel wordt niet meer besproken. Maar als ik er nog even naar kijk, zie ik dat hij helemaal is omgewaaid. Ik glimlach.

Hoezo wegversperring? Er ligt gewoon een hoopje takken. Daar stap ik zó overheen.