Je bent niet de enige. Maar je bent wel alleen, zolang niemand jou ècht mag zien...
Niet de enige.
Als je al veel te lang in de overlevingsmodus draait, en mensen complimenteren je dat je zo sterk bent, en niemand ziet hoe wanhopig graag je een keertje zwak zou willen zijn, tegen iemand aan zou willen leunen...
Je bent niet de enige.
Als je altijd zó goed voelt wat anderen nodig hebben, steeds voor iedereen klaar staat, voor iedereen zorgt, voor iedereen aandacht hebt, en niemand weet dat je diep van binnen zo hevig verlangt dat iemand eens voor jóu zorgt...
Je bent niet de enige.
Als je je heel verantwoordelijk voelt, hard werkt, de lat hoog legt, en stiekem jaloers bent op mensen die makkelijker in het leven staan. Je bent doodmoe maar het lukt je niet om rustiger aan te doen...
Je bent niet de enige.
Als er diep van binnen een altijd hongerig gat zit... het laat zich niet vullen met zakken chips, uren Netflix, of een wijntje (envooruitnogeentjedan)... maar je probeert het toch, want dat akelig lege gevoel wil je niet voelen...
Je bent niet de enige.
Als je niks meer begrijpt van het leven en boos bent op God, maar je durft dat eigenlijk niet eens te denken, laat staan hardop te zeggen...
Je bent niet de enige.
Als iedereen gelukkig en succesvol lijkt en het voelt alsof je de enige bent die niet lekker in zijn vel zit, en je snapt niet waarom je je zo voelt...
Je bent niet de enige.
Maar je bent wél alleen. Je bent alleen zolang je je schaamt en aan niemand jouw pijn en behoeften laat zien. Je bent alleen zolang je je kwetsbaarheid beschermt met pleasen, hard werken of sterk zijn.
Pas als je dat masker eventjes laat zakken en iemand toestaat naar binnen te kijken, kan iemand echt nabij zijn. Jou echt zien. Jou troosten. Je vragen wat je nodig hebt. Of verrast reageren: joh, jij ook?!
Misschien kun je niet alle pijn oplossen. Het leven gooit soms een hoop sh*t op je weg. Maar hoe zou het zijn om in die pijn in elk geval niet meer eenzaam te zijn?
Misschien begint het wel met eerst zelf naar binnen durven kijken. Zelf leren zorgen voor die gevoelige, eenzame plek in jou.
Soms heb je daar even hulp bij nodig. Je bent niet de enige. Blijf er niet alleen mee lopen!
Reactie plaatsen
Reacties