We hebben allemaal een natuurlijk zelfherstellend vermogen om te leren, helen en groeien. Maar als er veel druk is van buitenaf, raken we het contact met die innerlijke kracht vaak kwijt.

In een sessie over het doel of de wens die je hebt, vraag ik altijd een symbool te kiezen, iets wat je ziet in de natuur, dat weergeeft wat jij graag wilt. Vaak is dat een boom. Waarom eigenlijk en wat maakt een boom zo'n krachtig symbool?

Ik ga wel hardlopen, maar ik ben geen hardloper. Ik ben een droomloper. Wat voor loper ben jij?

Ik heb al veel geschreven over hoe enthousiast ik zelf ben over coaching in de natuur. Niet alleen is de groene omgeving rustgevend en helend, wandelen helpt je helderder denken en makkelijker woorden vinden. De natuur werkt bovendien als een spiegel op wat er bij je van binnen gebeurt, en je voelt makkelijker in je lichaam welke emoties en behoeften er onder de oppervlakte liggen. Maar hoe beleven mijn klanten natuurcoaching? Wat is voor hen de meerwaarde?

Vandaag was ik niet zelf de coach, maar hielp een collega mij mijn onrust te verkennen. Ik raakte opnieuw onder de indruk hoe krachtig de spiegelwerking van de natuur is, en hoeveel mijn lichaam aan mij uit wil leggen, als ik eindelijk luister.

Als ik vertel dat ik natuurcoach ben, is het natuurlijk een logische vraag. "Waar help jij mensen mee?" "Wat is je doelgroep?" Als je de verhalen leest in de slides hieronder, snap je misschien wel waarom ik die vraag lastig te beantwoorden vind. Heel verschillende problemen, ervaringen en resultaten. Toch hebben ze wel iets gemeenschappelijk.

Voordat ik aan de coachopleidingen begon, volgde ik trainingen over verbindend communiceren. Dat begint met verbinding met jezelf. Bij je gevoel komen, herkennen wat je onderliggende behoeften zijn. Als je dat weet, kun je je beter verbinden met de ander. In de coach opleiding van Groundwork kwam dit (natuurlijk) weer terug. Ik had er lange tijd gemengde gevoelens over, vond het moeilijk me dit eigen te maken. Opletten en voelen wat er in mij leeft, me bewust worden van wat ik nodig heb… het voelde zo zelfgericht. Hoe moest ik dat zien in het licht van de christelijke waarden (zoals je ego opgeven, anderen dienen) die ik had meegekregen? Is het wel goed om zoveel met jezelf en met je eigen behoeften bezig te zijn? Doe ik dan anderen niet tekort?

Als we in een natuurcoach traject de natuur ingaan, beginnen we altijd met een aandachtswandeling, een mindfulness oefening om jezelf bewust te worden van de plek waar je bent, en hoe je je voelt in je lichaam. Deze keer wordt mijn reisgenoot al snel afgeleid door een groep schapen.

De eerste keer dat iemand mij HSP noemde was toen een vriendin me 'out of the blue' het boek 'Leven met hooggevoeligheid, van opgave naar gave'als verjaardagscadeau gaf (alweer zo’n 20 jaar geleden). De vriendin veronderstelde zonder meer dat ik dat toch "allang wist van mezelf". Terwijl ik het thema alleen zijdelings langs had zien komen en half en half had afgedaan als ‘weer zo’n nieuwe hype.’

Een coachwandeling op een stralende winterdag. We verkennen haar doel voor het coachtraject. Waar wil je heen? Wanneer is de reis geslaagd? Ze kan er maar moeilijk bij. Ze weet vooral waar ze last van heeft. Waar ze vanaf wil. Zich voorstellen wat ze wèl wil, is een stuk lastiger.

Ineens zag ik het. Al die innerlijke kritische stemmen? Onbewust had ik die op God geprojecteerd.