Voordat ik aan de coachopleidingen begon, volgde ik trainingen over verbindend communiceren. Dat begint met verbinding met jezelf. Bij je gevoel komen, herkennen wat je onderliggende behoeften zijn. Als je dat weet, kun je je beter verbinden met de ander. In de coach opleiding van Groundwork kwam dit (natuurlijk) weer terug. Ik had er lange tijd gemengde gevoelens over, vond het moeilijk me dit eigen te maken. Opletten en voelen wat er in mij leeft, me bewust worden van wat ik nodig heb… het voelde zo zelfgericht. Hoe moest ik dat zien in het licht van de christelijke waarden (zoals je ego opgeven, anderen dienen) die ik had meegekregen? Is het wel goed om zoveel met jezelf en met je eigen behoeften bezig te zijn? Doe ik dan anderen niet tekort?
Op een mooie lentedag op een bankje kwam ineens de gedachte in me op: wat als bloemen zouden stoppen met waterdrinken, omdat dat egoïstisch zou zijn? Lees mee...
Teveel, genoeg, te weinig.
Het voorjaar is in volle gang. De wilgen langs de singel zien er feestelijk uit met hun lange lichtgroene slingers die zacht wiegen in de lentebries. Het lijkt of ze niet alleen met hun wortels, maar ook met hun dunne lange takken van het water willen drinken. Het grasveld langs het water is gelukkig nog niet gemaaid: het is bestrooid met een kleurrijke confetti van bloemen. Het zonlicht doet het water glinsteren.
Ik ga zitten op een bankje. Adem langzaam in en uit. Wat een schoonheid, wat een overvloed. Zomaar, gratis, op een doordeweekse dag. Ik voel mijn schouders ontspannen. Maar de rust duurt niet lang.
Van buiten misschien, van binnen niet. Ik hoor ze alweer, de kritische stemmen.
‘Jij zit hier nu wel lekker, maar hoe kun je hier van genieten als je weet dat ... het zo moeilijk heeft?’
‘Hoe lang zit je hier nou al, wordt het niet eens tijd dat je weer wat nuttigs gaat doen?’
‘Jij hebt het maar makkelijk, dat je hier zomaar kan zitten luieren. Dat is niet iedereen gegeven, besef je dat wel?’
Ja, ik heb een paar goeie sfeerbedervers van binnen... Weg is de ontspanning.
Maar ineens denk ik: als ik nou zo’n bloemetje was, bijvoorbeeld die kleine blauwe daar vlakbij het water? Hoe zou het zijn als dat bloemetje ook steeds van die kritische stemmen zou horen?
‘Niet teveel water drinken, straks is er niet genoeg voor de anderen.’
‘Als ik ga groeien krijgt die bloem naast mij misschien niet genoeg licht. Dus kan ik beter klein blijven.’
‘Ik moet niet zo met mezelf bezig zijn, maar er vooral voor zorgen dat anderen kunnen bloeien.’
‘Ik voel me zo schuldig dat ik water heb. Bedenk eens hoe moeilijk de bloemen in de woestijn het hebben! Ik zou àl dit water naar hen moeten opsturen!’
‘Ach wat kan ik nou betekenen. Morgen kan de maaier komen en is het allemaal voorbij.’
Jouw bloei laat een ander niet verleppen. Jouw stralen zetten een ander niet in de schaduw. Jouw kleur maakt een andere kleur niet overbodig, maar versterkt die. Als jij bloeit, schittert en kleur bekent, maak je de wereld mooier.
Mijn bloei maakt jou mooier - en andersom.
Ik moet ineens hardop lachen. Als ik een bloem was en zo dacht, wat zou ik dan een slap, verlept, tragisch plantje zijn. Het is ook onzinnig: als er één bloem zelfopofferend wegkwijnt, worden de andere bloemen daar echt niet mooier van. En als ze allemaal zo zouden denken, hoe treurig zou dit veldje dan zijn! Gelukkig kunnen bloemen niet denken, en niet kiezen. Wortelen in het water, zich uitstrekken naar het licht, dat doet een bloem vanzelf. Maar ik kan kiezen. En mijn keuze bepaalt mijn bloei.
Terwijl ik de warmte van de zon op mijn gezicht voel en het feest van licht en kleur in me opneem, besef ik nog iets anders. Iets wat me ineens rechtop doet zitten en mijn ogen groter maakt.
Er is genoeg!
Genoeg water. Genoeg licht. Genoeg ruimte. Deze bloemen kunnen allemáál groeien en bloeien.
Ik realiseer me dat ‘almaar meer willen hebben’ en ‘niets voor jezelf mogen houden’ beide voortkomen uit dezelfde angst: dat er niet genoeg is voor iedereen.
Er is genoeg! Nee, ik heb niet genoeg voor iedereen. Maar ik ben de Bron niet. Ik ben de regen en de zon niet. We mogen elkaar opfleuren, maar wat we werkelijk nodig hebben, moeten we halen uit de Bron. Als ik leer hoe mijn hart vol kan stromen, dan ga ik bloeien, stralen, en vreugde brengen. Waar mijn hart vol van is, loopt mijn mond van over, kunnen mijn handen van uitdelen.
Zo is het ook voor jou. Jouw bloei laat een ander niet verleppen. Jouw stralen zetten een ander niet in de schaduw. Jouw kleur maakt een andere kleur niet overbodig, maar versterkt die. Als jij bloeit, schittert en kleur bekent, maak je de wereld mooier.
Om te bloeien is het noodzakelijk, dat je zelf zorgdraagt voor je behoeften. Dat je je geest en je lichaam voedt, aandacht hebt voor wat je voelt en nodig hebt. Alleen jij kunt dat doen: een bloem kan niet bloeien door de wortels van een andere bloem.
Als we dat allemaal doen, zijn we sámen als een bloemenzee, geworteld in Levend Water.
Voor mij is die Bron, dat Levende water, de Liefde van God.
Bij Hem is niemand 'te veel', en niemand 'te weinig'.
Hij heeft jou jouw kleur gegeven. Hij wil ons allemáál zien bloeien.
En dat kán ook. Want Hij geeft genoeg voor iedereen.
Reactie plaatsen
Reacties