We hebben allemaal een natuurlijk zelfherstellend vermogen om te leren, helen en groeien. Maar als er veel druk is van buitenaf, raken we het contact met die innerlijke kracht vaak kwijt.
Activeren geeft alleen meer stress - geen sneller herstel
Mijn moeder belandde een maand geleden voor een complexe spoedoperatie in het ziekenhuis (gelukkig goed verlopen, maar nog lang niet hersteld). De weken erna, in ziekenhuis en revalidatie, hoorde ik erg vaak het woord ‘activeren’.
Patiënten moeten ‘geactiveerd’ worden: zo snel mogelijk zoveel mogelijk zelf doen. Als je de dag na een zware narcose nog volledig dizzy in je bed ligt, kun je te horen krijgen (ik citeer): ‘U bent hier niet om te slapen, mevrouw.’
De patiënt moet veel bewegen, dat is goed voor het herstel. Elke topsporter weet dat rust óók noodzakelijk is. Maar in het voorbijrennen roept een verzorger steevast ‘blijft u wel oefenen?’, als je net even ligt bij te komen van de fysio of van je moeizame poging zelf de wc te bereiken.
Alle focus ligt zo op ‘activeren’, dat niet naar het hele plaatje wordt gekeken. Gezondheid lijkt gereduceerd tot de vraag of je benen het doen. U kunt vijf meter zelfstandig langs deze balk lopen? U mag naar huis. Andere klachten? Thuissituatie? Emotionele verwerking? Niemand die ernaar vraagt.
Eerlijk: ik betrapte zelfs mezélf op de neiging om mijn moeder aan te moedigen veel te oefenen – waarom? Ben ik bang dat ze zonder mijn aansporing nóóit haar bed meer uitkomt?
Het zorgpersoneel wordt zelf ook almaar ‘geactiveerd’. Mijn moeder zag: ‘ze moeten veel te veel doen in veel te weinig tijd’. En dat gebeurt niet alleen in de zorg. Overal in de samenleving jagen we elkaar op.
Opjagen, dat is wat ‘activeren’ in feite is. Als je ‘geactiveerd wordt’, komt de beweging niet uit jezelf, en niet wanneer jij eraan toe bent. En dat staat je herstel of groei juist in de weg.
Activeren = opjagen
Opjagen, dat is wat ‘activeren’ in feite is. We vertrouwen er niet op dat iemand zélf op zijn eigen tempo door een herstel- of leerproces gaat. Maar als je ‘geactiveerd wordt’, komt de beweging niet uit jezelf, en niet op het moment dat actie voor jou een natuurlijke stap is.
Wat is het effect als je steeds druk ervaart van buitenaf?
- Je voelt je opgejaagd en gestrest
- Je hebt niet de rust om te voelen wat je nodig hebt
- Je krijgt niet de tijd om je accu op te laden
- Je ervaart geen vertrouwen vanuit je omgeving
- Je verliest hierdoor ook het vertrouwen in jezelf
- Je voelt je onbegrepen en eenzaam
- Je verliest het contact met je innerlijke motivatie
- Je verliest je autonomie om zelf te kiezen wat nú belangrijk is
- Je verliest een beleving van tevredenheid, ‘goed genoeg voor nu’
Activeren: het is niet nodig! We kunnen het zelf, vanuit onszelf
Activeren is niet nodig en werkt averechts! We hebben allemaal een natuurlijk vermogen om te leren, herstellen en groeien. Maar als er veel druk is van buitenaf, raken we het contact met die innerlijke kracht juist kwijt. Activeren is dan niet de oplossing. Je helpt iemand veel meer met verbinding en vertrouwen.
Dit is wat wel helpt:
- begrip tonen en bemoedigen
- geduld hebben en nabij blijven
- kwaliteiten en vooruitgang benoemen
- iemand aanspreken op het eigen verlangen
- hoop geven en vertrouwen uitspreken
Nee, dat is geen quick fix. Maar het herstelproces zal wel duurzamer, meer ontspannen, minder pijnlijk en vreugdevoller zijn.
Voel jij je vaak opgejaagd? Wat of wie 'activeert' jou?
De weg naar rust, energie en levenslust ligt in het liefdevol leren leven volgens je eigen natuurlijke tempo en kracht. In dat proces loop ik graag een stukje met je mee. In de natuur, die ons zoveel leert over wat wèl ‘natuurlijk’ is.
Reactie plaatsen
Reacties